Reeds voor de Tweede Wereldoorlog (WO II) werd er in Nederland al geëxperimenteerd om woningbouw op een meer industriële wijze te realiseren en hierbij nieuwe materialen toe te passen. Zo werd er bijvoorbeeld al in 1922 ervaring opgedaan met planmatige woningbouw met beton in Betondorp in de Watergraafsmeer in Amsterdam (Messchaert 2004) en ook in het plan Landlust te Amsterdam werd in 1937 bijvoorbeeld geëxperimenteerd met prefab elementen van beton.

In 1947 werd Van Saane gevraagd om met enkele vertegenwoordigers van het ministerie onder leiding van J.P. Mazure in Engeland studie te maken van de prefabricatie van woningen met de opdracht te onderzoeken of één van de systemen geschikt zou zijn voor Nederland. Van Saane onderzocht enkele bouwsystemen ter plaatse en liet zijn keuze vallen op het systeem van Sir Edward Airey uit Leeds. Hij stelde voor om dat verder te ontwikkelen voor de Nederlandse markt. Hij vroeg 11 de architecten J.F. Berghoef en H.T. Zwiers om samen met de Vries Robbé uit Gorinchem (staalconstructies en ramen) en N.V. Betondak uit Arkel dit bouwsysteem 'industrieel architectonisch' gereed te maken voor serieproductie in Nederland onder de naam: NEMAVO-Airey (Fisher 1968; afb. 3). Begin 1947 startte men met de vertaling van het Engelse Airey-Houses systeem naar het Nederlandse systeem. Bij het fabrieksterrein in Arkel werd een proefwoning/prototype gerealiseerd.